Ο Κώστας Ντίνος (Κωνσταντίνος Καλουπτσής) γεννήθηκε το 1908 στο Μελένικο Βουλγαρίας.
Πρόσφυγας μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912, με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, όπου τέλειωσε το Γυμνάσιο και μαζί με τους φίλους του Γ. Ρώη και Γιώργο Γιολάση (επίσης αργότερα ηθοποιός) δημιούργησε ερασιτεχνικό θεατρικό θίασο.
Αυτοδίδακτος ηθοποιός εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1930 εντάχθηκε στο «Λαϊκό Θέατρο» του Βασίλη Ρώτα. Στη συνέχεια, για ενάμιση χρόνο συμμετείχε σε μεγάλη περιοδεία του θιάσου του Αιμίλιου Βεάκη και μετά στο Εθνικό Θέατρο, όπου γνώρισε και έγινε φίλος με τον Γιάννη Ρίτσο.
Ακολούθησαν συνεργασίες του με τους θιάσους της Κυβέλης, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Σωτηρίας Ιατρίδου, του Ορέστη Μακρή και με της Κατερίνας Ανδρεάδη (1937-1940).
Μέλος του ΣΕΗ έγινε στις 17/4/1935. Ενταγμένος, στη δεκαετία του 1930, στο ΚΚΕ του οποίου μέλος παρέμεινε μέχρι τέλους (στην ΚΟ Ηθοποιών), ο Κώστας Ντίνος με την κήρυξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου βρέθηκε στο μέτωπο.
Επιστρέφοντας ξαναδούλεψε με το θίασο της Κατερίνας, μέχρι το 1942.
Ενταγμένος στο ΕΑΜ Θεάτρου, την ίδια χρονιά εντάσσεται, μαζί με άλλους ΕΑΜίτες (Μ. Κατράκη, Ν. Χατζίσκο, Ε. Χατζηαργύρη, Σ. Νοταρά κ.ά.) στον πρώτο «Κρατικό Θίασο Θεσσαλονίκης» (πρόδρομο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος), θίασο με σημαντική ΕΑΜική δράση στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης.
Μετά την απελευθέρωση συνεργάστηκε με θιάσους ΕΑΜιτών ηθοποιών (λ.χ. «Νέοι Ηνωμένοι Καλλιτέχνες», θίασος Παΐζη – Σταρένου – Βανδή και πολλοί άλλοι). Οι τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις του ήταν με το θίασο της Ελλης Λαμπέτη.
Διωκόμενος για την αντιστασιακή δράση του, συνελήφθη, βασανίστηκε, κλείστηκε σε κρατητήριο από όπου δραπέτευσε, ενώ στα εμφυλιακά χρόνια έδρασε παράνομα σε χωριά της Κρήτης.
Με τη Μεταπολίτευση, ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε τον Κ. Ντίνο και τους άλλους επιζώντες ηθοποιούς του «Κρατικού Θιάσου Θεσσαλονίκης» με ειδικό μετάλλιο και το «κλειδί της πόλης».
Από το 1961 και μέχρι τη δικτατορία εκλεγόταν στο ΣΔ του ΣΕΗ και του Ταμείου Αλληλοβοήθειας (ΤΑΣΕΗ). Μετά τη συνταξιοδότησή του, στο ΤΑΣΕΗ εκλεγόταν μέχρι και το 2000.
Είχε τιμηθεί με το μετάλλιο του ΚΚΕ, στα 80χρονα του Κόμματος, «για την προσφορά του στο ΚΚΕ και την Τέχνη».
Είχε λάβει μετάλλια και τιμητικά διπλώματα των Κεντρικών της ΠΕΑΕΑ και του Παραρτήματος Περιστερίου, του Πολιτιστικού Ομίλου «Ορφέας» και του Συλλόγου «Εμμανουήλ Παππάς» Σερρών, του Δήμου Ζωγράφου κ.ά.
Με την ομότεχνή του Ρίτσα Διαμαντή απέκτησε την κόρη του Μαρία. Πέθανε στις 31 Οκτωβρίου του 2007 από πνευμονική εμβολή, στο νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ» και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Περιστερίου.
Ταινίες
1954 Γυναίκες Δίχως Άντρες
1954 Ο δρόμος με τις ακακίες
1954 Τρεις δραπέτες του φρενοκομείου
1959 Λύγκος ο Λεβέντης
1960 Δυο χιλιάδες ναύτες και ένα κορίτσι
1960 Μήτρος και Μητρούσης στην Αθήνα
1960 Σταχτοπούτα
1962 Δουλειές του ποδαριού
1962 Ο Γεροδήμος
1963 Αμαρτωλά Χέρια
1963 Οι κατεργάρηδες
1964 Κράχτης
1964 Κραυγή
1964 Ορφανή στους Πέντε Δρόμους
1965 Λολίτες της Αθήνας
1966 Αιχμάλωτοι του Πεπρωμένου
1966 Οι στιγματισμένοι
1967 Αν μιλούσε το παρελθόν μου
1967 Βίβα Ρένα
1968 Ανοιχτή επιστολή
1968 Κατηγορούμενη απολογήσου
1978 Από που πάνε για τη χαβούζα
1978 Η Ηλικία της Θάλασσας
1985 Πέτρινα Χρόνια
1988 Φάκελος Πολκ στον αέρα
1991 Ο δραπέτης
Ευχαριστούμε θερμά το greekactor.blogspot.gr για τις πληροφορίες.